Warm onthaal.

Voordat we gisteren uit Diest konden vertrekken, was het natuurlijk zaak om nog een stempel voor onze pelgrimspas te halen. Op Internet (niets is de moderne pelgrim vreemd) had ik het adres van het Kruisherenklooster gevonden. Het leek me aardig om daar langs te gaan. En wat bleek: we hadden daar ook kunnen overnachten. .. De route naar Zoutleeuw leek ons wat te lang te voet, ook omdat Joost voeten nog wel rust konden gebruiken en we vooral ook de kerk in Zoutleeuw nog wilden bezoeken. De bus bood uitkomst, de laatste kilometers hebben we gelopen en om precies 14 u stonden we voor de kerk die al zo lang op het verlanglijstje van Joost stond. De kerk heeft een prachtige inventaris uit de 15e en 16e eeuw, die het ongekend rijke verleden van de stad weerspiegelt. Een cadeautje om dat te mogen bekijken. Als extra geschenk kregen we niet alleen een stempel maar ook nog de zegen van - vermoedelijk- de pastoor. Vol goede moed door naar mevrouw Yvette van de B&B, die een lief kamertje voor ons had.
Vandaag durfden we weer een echte wandeling aan (en dat werd het, ca. 27km), maar ons eindpunt was de toch opnieuw warme tocht meer dan waard! Een schelp aan de poort maakte meteen duidelijk dat we goed waren: bij mevr. Christiane en mijnheer Peter in Enines werden we niet als Pelgrims maar bijna als verloren zoon en dochter onthaald. Een feestelijk maal op het terras met goede gesprekken en daarbij maatjesharing, heerlijke zelf gebakken taarten met groenten en geitenkaas, kazen en aardbeien toe en een lekker glas wijn, een toeristische tocht om ons de mooiste gebouwen van Gobertange steen te laten zien en een lieve oude hond die héél graag geaaid wilde worden. We zouden zo wat langer willen blijven, maar morgen vervolgen we onze tocht naar Namen. De overnachting bij een vriendin van mevr is al geregeld. Overdag vraag ik me nog geregeld af of dit nu mijn idee van ontspannen is (pittige tocht in de warmte met een rugzak die nog steeds aanwezig is