Enkele overwegingen van een voormalige wandelaar.

In het vorige verhaal had Irma al geschetst hoe het haar in de laatste kilometers naar Bourges was vergaan. Een paar voor mij opvallende zaken wil ik daarbij toch nog vermelden. Wat mij in de bijzondere groene enclave Baneveau, waar iedereen de ruimte had om volkomen zichzelf te zijn, vooral bijbleef, was de hobby van de dochter des huizes en fantastische kokkin; Eliane. Haar favoriete avondhobby in de maanden augustus en september bestond eruit om in het donkerste deel van de tuin en gelegen in een ligstoel de nachtelijke sterrenhemel af te speuren naar vallende sterren. Ze had er al meer dan 150 geteld en dat waren heel wat wensen! Heerlijk: zoiets zou in de stad ook moeten kunnen, maar wat wens je nog op een plek waar al zoveel goed is? Ik ben vergeten het haar te vragen.
Na de in vergelijking met het voorgaande nogal hectische Bourges, met overigens een van de meest harmonische kathedralen die ik ooit heb mogen aanschouwen, vertrokken we naar de bijna volkomen rust van het op een heuveltop in een majestueus landschap gelegen Saint-Julien-de-Jonzy. Ondanks de uithoek waar zich dat bevond, waren nog 3 Britten een Zwitserese en een onbekend gebleven buitenlander erin geslaagd om deze verborgen schat te vinden en dat was vast niet alleen vanwege het fraaie romaanse timpaan van de op de toren na verder vernieuwde kerk. De pollepel van de hoteleigenaar en kok moet welhaast door de mooiste septemberzonnestralen zijn beschenen: zo heerlijk kookte de man. Je zou zo iemand direct een podium in een gerenommeerd restaurant toewensen, maar ja, je kiest er niet voor niets voor om je uitgerekend in Saint-Julien-de-Jonzy te vestigen. Onbegrijpelijk vond ik dat niet.
Met wat omwegen zijn we via Paray-le-Monial en Charlieu uiteindelijk in Cluny beland waar we een kleine studio die een aardig uitzicht op de transepttoren van Cluny III biedt en waar twee katten en een hond het leven nog extra veraangenamen. Cluny is een pittoreske, zeer interessante maar merkwaardige plaats. Als het gaat om monumentenmarketing, kunnen we in Nederland hier nog veel leren. Zo'n 4 eeuwen lang, tot de voltooiing van de Sint Pieter in Rome, bezat Cluny het grootste kerkgebouw ter wereld; een gegeven dat ook nu nog tot de verbeelding van veel toeristen blijkt te spreken. Na de Franse revolutie werd het gebouw als steengroeve benut, in stukken verkocht en voor pak 'm beet 85% afgebroken. Wat resteert is nog steeds indrukwekkend genoeg om tot de verbeelding te spreken. Die wordt verder geprikkeld door een handige toepassing van allerlei moderne technieken zoals 3D, HD, laser en een overvloedige beschikbaarheid van plaatjes en leesmateriaal waarin ruimte is voor gefundeerde en ongefundeerde reconstructies van gebouw en ornamentiek. De passant vindt het allemaal wel best zo. Op deze manier is men erin geslaagd om het nagenoeg verdwenen monument misschien nog wel interessanter te maken dan de overige zaken waarmee Cluny zich echt onderscheidt van de rest van de wereld. Nergens kan men zo'n bijzondere staalkaart aanschouwen van de architectuur van het romaanse woonhuis. Nu zijn voor het ontdekken daarvan nog wat speurwerk en een geoefend oog noodzakelijk maar ten opzichte van 20 jaar geleden begint er daarin wel voorzichtig verandering te komen. Er zijn goede stadswandelingen beschikbaar en ook in de musea komt er steeds meer aandacht voor dit bijzondere erfgoed dat er nog steeds is.
Wij zullen hier en in de omgeving zeker nog het een en ander bezoeken en gaan dan donderdag naar Beaune; voorzichtig in de richting van Nederland waar we zaterdag weer aan hopen te komen.
In de tussentijd eten we goed, maar dat zal u vermoedelijk niet meer verbazen.