Van een reis voorzichtig naar vakantie, deel twee

Zoals beloofd het vervolg van het verslag van de laatste dagen. Later dan gepland en dat alleen door een klein 'drama': gisteravond heb ik nog meer dan een uur geschreven om voor onze lieve lezers en voor onszelf alles vast te leggen, nu het nog vers in het geheugen ligt. Toen ik het verhaal aan Joost voorlas ter controle en correctie, kreeg ik een rare melding van de wifiverbinding van het hotel en drukte ik meteen op het knopje 'annuler', hoe dom, bleek! Weg internetverbinding en daarmee mijn tekst. Ik was zachtjes gezegd 'not amused'. Maar goed, nu dus een tweede poging.

De aankomst in Benveau, na de stevige wandeling van 27 km, was direct bijzonder te noemen. Geheel in een eigen bosje gelegen, stuitten we op de boerderij van mme Ferrand, een oudere dame die blij verrast was ons te zien. Ze wachtte nl. op een telefoontje van vermoeide wandelaars om te worden opgehaald. Onze situatie bleek echter niet uniek, al vaker had ze pelgrimsgasten gehad, waarvan de vrouw liep en de man de volgauto bestuurde....Er was volgens haar sprake van een patroon. Is het misschien omdat wij vrouwen nog wat in te halen hebben? Vele eeuwen was het immers ondenkbaar om als vrouw alleen op pad te gaan, nu staan we gelukkig ons mannetje en mogen het ook! 

Ook wij waren overigens blij verrast: op het gras lag een enorme witte kat - Bianco bleek later, een schuwe kater die het niet zo op vreemden had en dus ijlings tussen het groen verdween. Maar niet getreurd, daar hadden we Blacky al in het vizier, helaas even schuw, maar het zou met onze rubriek vast wel dgoed komen. Wat bleek, Benveau was het paradijs van acht (!) Katten, gelukkig waren er ook een paar zeer aaibare exemplaren, zoals al uit de foto's bleek. Minette stal echt direct ons hart, een oude schonkige dame van 20, zonder staart maar met pit en levensvreugde. Ze wilde heel graag met Davy en Pootje meespelen, toen die allebei hun eigen muisje in de weelderige tuin hadden opgespoord. Gelukkig hield ze ook van mensen en kwam ze enthousiast aaitjes halen. Maar niet alleen de katten waren bijzonder, ook de mensen die hier woonden moeten worden genoemd. Mama Ferrand stelde ons voor aan Claudine, een zeer slecht horende en geestelijk licht beperkte dochter, die de patissier van de familie bleek. Ik zag er bij aankomst schijnbaar nog wat verhit uit, dus werden we direct naar de tuin gedirigeerd, waar we fris en een heerlijk stuk van de door Claudine gebakken pruimentaart kregen. Al het zoets, waar we nog van zouden smullen, zoals een kwetsenbavarois, was door haar gemaakt. Maar er was ook een speciliste voor hartige taarten en alles voor het repas. De tweede dochter die we leerden kennen, was Eliane, en ook zij was bijzonder, je zou denken, dat ze zo uit de jaren vijftig van de vorige eeuw in deze tijd gekatapulteerd was. Ze sprak bedachtzaam en had een bijzondere blik, die dromerig en melancholisch tegelijk was. Haar tomatentaart was onovertroffen, en zelfs Joost, die niet zo'n tomatenmonster is als ik, wilde graag nog een tweede stuk. Daarna volgde nog een heerlijke zalm en papillotte, kaas en toet, en dat alles vergezeld door een frisse witte wijn, die, hoe kan het anders, ook zelf gemaakt was van de druiven uit de eigen wijngaard. We hebben kortom gesmuld! Terwijl we aten, werden we vrolijk gadegeslagen door de hele familie.  Er was ook nog een geestelijk wat achtergebleven zoon van rond de 50, die Joost voordien al de hele boerderij had laten zien (130ha), de zoon van Eliane kwam af en toe ook nog kijken en ja, ook hij was.....bijzonder! Daarnaast verbleven er nog drie andere gasten, die door de week daar in de buurt werkten en in de weekenden naar huis gingen. Benveau leek dus wel een soort refugium, waar iedereen, mens en dier, met al zijn hebbelijkheden en schoonheidsfoutjes, welkom was, zoals hij was, een groen paradijsje met zijn eigen paradijsvogels, waar Joris Linssen zonder meer een prachtige showroomaflevering over had kunnen maken! Mama Marie Solange voorzag ons nog van de nodige historische informatie over Sainte Solange, naamgeefster van het eerste dorp dat ik dinsdag zou aandoen en arm christelijk herderinnetje, dat slachtoffer werd van een heidense bruut van een landsheer, die haar liet onthoofden toen zij niet wilde wat hij wilde. Zij wandelde daarna, zo vertelt de legende, nog een paar kilometer met haar hoofd in haar handen, om uiteindelijk daar ter aarde te storten, waar nu een kapelletje staat. Zo wisten wij tenminste wat wij allemaal niet zouden kunnen zien, omdat in Ste Solange niemand wist waar  sleutel van de kerk was.... Het erfgoed (indukwekkende wandtapijten die haar legende toonden) bleef dus goed verborgen.

Door naar Bourges, toch nog een etappe van zo'n 22 km. De eerste 8 gingen helaas weer over asfalt, maar daarna werd ik over   een mooi weggetje door de akkers naar de Romeinse heirbaan geleid. En dan kun je toch wel vermoeden, dat vele pelgrims je op juist die route zijn voorgegaan. Dat voelt toch wel heel bijzonder, helemaal als je dan zo'n 10 km. voor Bourges opeens de kathedraal weer voor je ziet opdoemen, voor mij al speciaal, voor de middeleeuwer vast een moment van diep geluk. Deze oude weg zou ik, zo vertelde mijn routebeschrijving, tot in Bourges kunnen volgen, maar helaas leek de vooruitgang- die ook hier gepaard ging met nieuw asfalt - roet in het eten te gooien. Dwars op de oude weg werd vlak voor Bourges een nieuwe weg aangelegd, ik mocht er, zo meldden de borden, niet overheen. Burgerlijk ongehoorzaam als ik was, kon ik met wat klim- en klauterwerk de oude route weer bereiken, niemand die me tegenhield op weg naar dat bijzondere einddoel! Ik naderde nu spoedig de 'beschaving', helaas zichtbaar door dedumpte afvalzakken, Mac Donaldsbekers en wc-papier langs het pad. Tijd om nog eens na te denken over het pelgrimschap. Stiekem maak ik mezelf wijs dat die laatste dagen best een beetje kunnen hebben geleken op de tocht van de pelgrim uit vroeger tijden. Deze was immers ook licht bepakt, had geen extra schoenen of kleding, maar alleen z'n kalebas of leren waterzak, stok en schelp.  Onderweg genieten en wellicht ook deels eten van wat de natuur je schenkt. Bramen, appeltjes, peren, het was er allemaal in overvloed, voor walnoten is het nog net iets te vroeg, maar op weg gaan in het vertrouwen dat je altijd wat vindt (kijk naar de vogels in de lucht: ze zaaien niet, en oogsten niet ...leert de Bergrede....) is het echte onthechten, dat is iets voor een volgende keer!  Ik wilde vooral lekker doorstappen om de kathedraal te bereiken, zoals gemeld stond ik om klokslag twee op de treden, Joost bleek al in de kerk. Wat een speciaal moment om die prachtige hooggotische kathedraal te betreden , overweldigd door het mooie licht door de grotendeels middeleeuwse ramen, de indrukwekkende hoogte van het gewelf, de serene sfeer die deze kerk in haar prachtige architecturale samenhang uitstraalt. Voor mij al bijzonder, voor de middeleeuwse mens een moment van diepe devotie en ontzag voor al het groots dat dit huis van God uitstraalde? Gisteren hebben we de kerk nog een keer bezocht, het licht was minder mooi.....was het wat ik wilde zien of was het echt zo, wie zal het zeggen?

Al met al heb ik zo'n 740km gelopen, best een afstand zou je denken, maar.... nog niet eens eenderde van de hele route! Hoewel ik in het begin mijn bedenkingen had, smaakt dit toch wel naar meer. Dit jaar zal het er niet meer van komen, ik zal de rest van de route vermoedelijk in delen doen, maar de uitdaging en wens blijft. Liefhebbers om een poosje mee te lopen? 

Nu op weg naar Cluny, Joost en ik dompelen ons nog eens goed in de Romaanse kunst en architectuur onder, geen slecht vervolg op deze reis, die nu toch vakantie is geworden.....