weer thuis
13 augustus 2014 - Tilburg, Nederland
Allereerst willen we jullie danken voor jullie medeleven! Het was heel bijzonder om te merken dat er zoveel vrienden en bekenden zijn die de blog hebben gelezen en ons een hart onder de riem hebben gestoken. Tijd ook om ook iets anders dan de loftrompet over Frankrijk te steken. En nee, nog steeds geen commentaar op de keuken, de wijn of het landschap, daar hebben we nog steeds geen genoeg van (hoewel ik moet bekennen, dat ik dit verslag onder het genot van een 'im Barrique gereiften' Dornfelder -de insiders weten: een mooie 'Anselmann'- schrijf). Het betreft de terugreis met de in de reclame altijd zo luid bezongen Thalys, aangevuld met dat andere hogesnelheidsmonster, de tgv. Gezegd moet worden, dat de reis inderdaad supersnel verliep, dus aan die belofte wordt voldaan, voor de rest is het huilen met de pet op. Weinig been- en al helemaal geen bagageruimte in de Thalys en het eersteklas rijtuig van de tgv was uit 1993, verklaarde dat de aanbieding? Het verklaarde in ieder geval de krakkemikkige stoelen die voor mijn rug niet echt ideaal waren. Gelukkig waren we met een uur en en kwartier vanuit Rethel in Parijs, uitgezwaaid door Irma en Leon, die ons na twee heel fijne dagen bij hen in het voormalige stationnetje van la Hardoye ook nog naar Rethel hebben gebracht. Joost had bedacht, dat je met vertraging altijd rekening moet houden, ook als je met de tgv reist. Ik vermoed dat het meer te maken had met een mogelijke tusenstop in Parijs... niet alleen wij eten en drinken graag, wat een aantal goede lunchtips van Parijskenners L&I opleverde. Terminus Nord serveert een heerlijke bouillabaisse, die Joost moest testen, omdat hij de kenner is, die dit gerecht heel graag bij ons visrestaurant in Tilburg eet. Niets ten nadele van Kok Verhoeven, maar dit soepje was toch nog een slagje lekkerder. Ik had de simpele vorm, alleen een vissoepje. Ik hoor de lezer denken: zoveel eenvoud naast dat eetgeweld van Joost?! Maar nee, ik heb gewoon twee voorgerechten gegeten, iets dat ik geleerd heb van die andere twee lekkerbekken in onze familie, Lisette & Wim. Na een prima filet van rode poon op een bedje van gecaramelliseerde caponata en een zandtaartkoekje met parmezaan (wel iets te veel smaakjes in één gerecht) heb ik dus genoten van het soepje. Ik verbeeld me overigens, dat mijn rouille lekkerder is! De Luberon (jawel, Andreas!) voorzag ons van een bijpassende rosé, zodat we ons verblijf in Frankrijk op passende wijze hebben afgesloten. Het verbaasde ons dus ook enigszins, dat het Joost waarschijnlijk ook nog gelukt is om in die paar weken vol culinaire belevenissen ook nog een paar kilo's te verliezen...... Na het dus aangename oponthoud in Parijs door naar Tilburg, naar de kat van de dag, onze MiMi (en haar lieve oppas Eline natuurlijk! ). Onze zwart-gouden wollie heeft onze terugkeer aanzienlijk prettiger gemaakt. We waren er op voorbereid dat ze ons niet meer zou kennen, haar pea-brain reikt, zo vermoedden wij, immers niet verder dan een week terug. Maar niets bleek minder waar: na een korte zolderfase was ze niet meer van ons weg te slaan, ze communikatte volop, deed er alles aan om constant geaaid te worden en dit proces duurde tot diep in de nacht.....dit alles neemt de pijn van Joost niet weg, maar verzacht deze weldegelijk!
Hoe nu verder? We willen kijken of we via een sportorthopeed beter zicht krijgen op de blessure en de mogelijkheden om onze tocht toch nog te hervatten. Als het verantwoord is, zouden we daar de draad weer op willen pakken, waar we zijn gestopt, in de buurt van Sezanne, zo'n 50 km boven Troyes. Spanje zit er niet meer in, maar tot Perigeux qua tijd zou nog kunnen, als we over een kleine twee weken weer op pad zouden kunnen. We houden er echter ook rekening mee dat een wandelvakantie er dit jaar niet meer inzit. Dan wordt het gewoon iets anders moois, wensen en ideeën genoeg, dus ook dat komt wel goed.
Ik merk dat we beiden echt vrede hebben met de situatie en op dit moment ook echt de juiste keuze hebben gemaakt. En morgen? Dan eten we weer een gerecht uit de Franse keuken: een heerlijke GROENTENmaaltijdsoep met zelfgemaakte pistou, om nog een beetje in de stemming te blijven......en, lieve lezers, blijf alert, want als er een wandelvervolg komt, dan zullen jullie dat uiteraard snel genoeg merken aan de blogspam die jullie mailbox weer instroomt!!
Nogmaals dank voor jullie interesse voor onze onderneming, van harte zeggen we: wordt hopelijk vervolgd!
Een hartelijke groet van Joost & Irma
Hoe nu verder? We willen kijken of we via een sportorthopeed beter zicht krijgen op de blessure en de mogelijkheden om onze tocht toch nog te hervatten. Als het verantwoord is, zouden we daar de draad weer op willen pakken, waar we zijn gestopt, in de buurt van Sezanne, zo'n 50 km boven Troyes. Spanje zit er niet meer in, maar tot Perigeux qua tijd zou nog kunnen, als we over een kleine twee weken weer op pad zouden kunnen. We houden er echter ook rekening mee dat een wandelvakantie er dit jaar niet meer inzit. Dan wordt het gewoon iets anders moois, wensen en ideeën genoeg, dus ook dat komt wel goed.
Ik merk dat we beiden echt vrede hebben met de situatie en op dit moment ook echt de juiste keuze hebben gemaakt. En morgen? Dan eten we weer een gerecht uit de Franse keuken: een heerlijke GROENTENmaaltijdsoep met zelfgemaakte pistou, om nog een beetje in de stemming te blijven......en, lieve lezers, blijf alert, want als er een wandelvervolg komt, dan zullen jullie dat uiteraard snel genoeg merken aan de blogspam die jullie mailbox weer instroomt!!
Nogmaals dank voor jullie interesse voor onze onderneming, van harte zeggen we: wordt hopelijk vervolgd!
Een hartelijke groet van Joost & Irma
Ik hoop dat de sportorthopeed nog iets voor je kan betekenen. Zo niet, als er een deur sluit gaat er een venster open en komen er vast weer nieuwe dromen op jullie pad. Mij lijkt dat jullie een mooie ervaring rijker zijn en dat telt hopelijk straks zwaarder dan de teleurstelling.
Liefs, Claudia
ich habe gestern zufällig einen Spruch gehört, der finde ich sehr zu eurem Erlebnis passt und der euch hoffentlich auch ein wenig zum Schmunzeln bringen wird:
„Weißt Du, wie Du Gott zum Lachen bringen kannst? Erzähl ihm Deine Pläne.“ (Blaise Pascal)
Viele Grüße
Jan
Ik hoop dat jullie overtuigd zijn van mijn oprechte medeleven en meegevoelde spijt dat zo moest eindigen. En denk vooral niet dat ik nu ga zeggen dat je dan ook maar aan deze kant van Frankrijk had moeten wandelen. Alleen al niet omdat hier de zomer maar niet op gang wil komen en we de koudste en natste juli/augustus hebben "sinds eeuwen". Daar krijg je het zeker van op je schenen.
Hetgeen me herinnert aan een Sinterklaasgedicht dat ik ooit (in de last minute voor de pakjesavond) bij elkaar gerijmd heb, en waarachtig nog terug kon vinden. Voor jullie. Mutatis Mutandis.
SCHEENBEEEN
De pijn aan het been
was nog steeds heel gemeen
bij de aankomst te Aarlanderveen.
“Een bekend fenomeen”,
zag de dokter meteen.
Het was – naar het scheen –
de zeen
van het been.
“Hier helpt nog alleen
een week rust te Aarlanderveen.”
Ik wens jullie heel veel rust in Tilburg of waar dan ook. En, misschien toch: tot ziens volgend jaar in La Neylière...???
Ad
willkommen zuhause! Ich drücke euch ganz fest die Daumen, dass ihr eure Reise fortsetzen könnt.
Lieben Gruß
Anika
Niet dat ik binnen een jaar al zo verfranst ben dat ik La Patrie (zingen met de uithalen van de Marseillaise) door dik en dun zal verdedigen, maar ik moet toch even kwijt dat ik bij redelijk frequent gebruik van TGV tussen Lyon (dat ligt ook in Frankrijk) en Parijs niets te klagen heb over de Franse spoorwegen. Maar die TGV is dan ook geen Thalys (gebouwd met Nederlandse zuinigheid) en, toegegeven, ik heb geen last van zere schenen.
Adieu.
Ad
Wat een vervelende pech. Iets waar je lang naar uitkijkt zo te moeten eindigen. Irma een goed herstel toegewenst. Gaan jullie na herstel weer jullie droom hervatten?
Joost door de voetbal reageer ik wat laat sorry.
Vr groet JOhan Teunis
Ik ben ook weer terug van een (internetloze) vakantie en zie nu pas wt voor ellende jullie hebben gehad. Potverdorie wat moet dat een tegenvaller zijn na zoveel zorgvuldige voorbereidingen. Tekenend voor Joost dat hij met zoveel humor zijn blog blijft schrijven maar ik kan niet anders denken dat er veel pijn bij kwam kijken.
Ik hoop maar dat het er toch nog een keer van mag komen.
c' est la vie! ( wat is er trouwens opeens mis met de Fransen? Heb ik even gemist...)