het land van de versterkte kerken

Gisteren zijn we definitief de Franse grens gepasseerd. De laatste kilometers in België dachten we nog terug aan ons hotel van die nacht. Joost had al geschreven over het oude echtpaar, dat de zaak inderdaad sinds 1969 runde. Hoewel het restaurant gesloten was, bood de man aan, voor ons te koken. Toen Joost een aperitiefje voor ons wilde bestellen en niemand in de bar trof, liep hij door en meende in een scène van de Texas chainsaw massacre te zijn beland: een apatische mevrouw zat te eten en hij lag een dutje te doen op de keukentafel. Het was goed, meende Joost, dat ik niet had gezien hoe het er daar uitzag. Maar...we kregen ons aperitief, de oude dame kwam schuifelend met twee glazen en een karafje wijn, ze bracht nog een heerlijk hapje vooraf en het diner bleek van grote klasse, we hebben echt gesmuld van een koud soepje van komkommer, een prachtige forel met kantharellen en crêpes suzette. Toen we de restaurantkaart bekeken, zagen we dat we in een kwaliteitsrestaurant van weleer waren beland. De specialiteit was wild en mijnheer vertelde ook, dat door de strengere controle bij het verwerken van wild hij steeds minder kon. Graag had hij het vak doorgegeven, maar dat zou er niet meer van komen. Het stemde mij allemaal wat weemoedig, ik moet zeggen dat vooral zulke ontmoetingen de tocht bijzonder maken. De wandeling zelf was mooi, door de bossen met af en toe een stevig klimmetje, dus weer een nieuwe uitdaging, die we zonder al te veel problemen hebben volbracht. 26 km is echter wel voldoende in dit terrein....
Frankrijk bracht andere verrassingen: in Rocroi had de gemeente een prima onderkomen voor pelgrims ingericht. Voor een appel en een ei hadden we ons eigen pelgrimshuisje met heerlijke douche en....keuken! Op naar de Carrefour om zelf weer een keer (groenten) te koken. Er waren geen andere pelgrims dus hadden we het huisje in de oude kazerne voor ons alleen. Een avondwandelingetje gaf ons gelegenheid om de mooie stervormige vestingwerken nog te bekijken en daar troffen we uiteraard ook nog enkele vestingkatten. In Rocroi wonen les chats rouges (zie foto's).
De wandeling van vandaag was ruim 20 km, we moeten onze pleisterplaatsen wat aanpassen aan de overnachtingsmogelijkheden. We wandelden vooral door ruraal landschap met af en toe een dorpje met een versterkte kerk en zelfs nog een echt kasteel. De dorpjes liggen in een gebied waar door de eeuwen heen veel is gevochten (grensgebied) en de Thierache is beroemd vanwege deze kerkjes. Morgen zullen we o.a. Signy-l'Abbaye aandoen, de naam verraadt al dat er ooit een machtig cisterciënzerklooster was, nu alleen nog een mooie kerk. Genoeg dus weer om ons op te verheugen. Dat geldt nu vooral voor het eten van vanavond. We schuiven zo aan bij de fam. Launoy, bij wie we vannacht in een B&B verblijven. De honden komen tussendoor wat aaitjes halen, wat ik natuurlijk heel gezellig vind!