Jackson Browne.

De laatste dagen bekruipt me steeds meer het gevoel dat door JB zo treffend bezongen wordt in het nummer The Road. Plaatsen, gezichten en namen van mensen en dieren lijken naadloos in elkaar over te vloeien en de kennis van waar of bij wie we eergisteren waren, vervaagt snel door de veelheid aan nieuwe indrukken die iedere nieuwe dag met zich meebrengt. Dat lijkt jammer want de ontmoetingen zijn vaak zeer de moeite waard en je zou het liefst de tijd willen nemen om die verder uit te diepen. Maar daarvan komt het nooit; de pelgrim, wandelaar moet verder naar iets onbekends dat nauwelijks de moeite meer waard kan zijn dan dat wat hij iedere dag weer achterlaat. Op onze route van Rocroi naar kroningsstad Reims (waar we woensdag aan hopen te komen) zijn we in de afgelopen dagen steeds op bijzonder gastvrije wijze ontvangen door zeer hartelijke mensen en hun huisdieren. In Lalobbe vingen Karin en Ton met grote vanzelfsprekendheid de plotselinge sluiting van het plaatselijke café-restaurant op en zorgden voor een heerlijk maal dat niet voor het restaurant onder deed. Hond .... en kat Zusje zetten ook hun beste beentjes voor en droegen zeer bij aan de mooie avond van zodat we goedgemutst het tot in de kleine uurtjes durende discodreunen van de plaatselijke kermis konden doorstaan. De maandag begon behoorlijk regenachtig zodat we ruim de tijd hadden om ons regengerei uit te testen. Dat voldeed, al was het behoorlijk warm onder al dat zogenaamd ademend plastic. Halverwege lukte het Irma eindelijk om een molen te fotograferen voor petekinderen Quinta en Ferre. Het is een eigentijdse molen geworden (een stuk minder bevattelijk voor boktor). Al tegen een uur of half 4 zijn we op de eindbestemming van vandaag aangekomen. Het gemeentelijk pelgrimsonderkomen in Chateau Porcien. Een plaats niet al te ver van het huisje van broer Leon en zijn Irma. Het is er een stuk soberder ingericht dan het verblijf in Rocroi maar er is douche met wc en drinkbaar water. Kosten: niets! Dus dankjewel gemeente. We delen het verblijf met Maarten, de medepelgrim die we op weg naar Dinant al ontmoetten en met wie we zojuist een lekker maar ongetwijfeld niet al te voedzaam maal hebben gedeeld in het bijna tegenover het verblijf gelegen café-restaurant. Morgen weer een relatief korte etappe van ongeveer 21 km. Dat valt zeker te doen. Onze road is nog behoorlijk lang.
Eline appte zojuist nog een fotootje van onze MiMi. Met beide dames in de PV 4 gaat het goed en dat is een hele geruststelling.