Ardennes-Champagne-Reims

Er is een wonder gebeurd: terwijl er in Dinant gevreesd werd voor mijn leven, bleek het kraanwater uit de abdij van Leffe voor mij een soort elixer. De oplettende lezer denkt nu: Dinant, dat was toch vorige week dinsdag? Klopt, maar onze medepelgrim Maarten vertelde gisteren dat er met grote bezorgdheid was gereageerd,  toen bleek dat ik het schijnbaar ook niet drinkbare water uit de keuken in mijn waterzak had meegenomen.  Ik heb er niets van gemerkt, voor mij werd die dag juist de omslag, en ben ik dus door een wonder gered of stelt men zich in Leffe gewoon aan. 

Vandaag  na een ontbijt buiten in de plaatselijke speeltuin voor kinderen jonger dan 12 jaar (wie niet is als de kinderen....rijk der hemelen en zo) , omdat het pelgrimshok te klein was, zijn we gesterkt door melk, yoghurt, O-Saft en een stevige boterham op weg gegaan. Stralende dag, ideaal om goed door te stappen. De weg was wat saaier dan gisteren, we zijn nu echt in het lege land van Noord-Franrijk. Eindeloze akkers met graan dat geoogst is of wordt, klavervelden, heel af en toe nog mais. Je merkt ook in  de dorpen het verlangen naar mooiere streken: we kwamen aan in St.-Loup-en-Champagne.  Aha, dachten we, we naderen  een nieuw gebied. Maar wat bleek, een lokale inwoonster wist te melden, dat de naam niet klopte: het dorpje behoorde nog tot het departement Ardennes. Schijnbaar had iemand bedacht dat je, als je maar vaak genoeg zegt dat je bij de Champagne hoort, dit dan ook werkelijkheid wordt. Het had iets triestigs en zo was ook de sfeer in dat dorpje, alles netjes aangeharkt, heel stil en iedere vreemdeling wordt gesignaleerd.  Zo ook wij. De dame die ik eerder noemde, plukte ons namelijk bijna letterlijk van de weg: "vous êtes des pelerins?" Op ons bevestigende antwoord volgde een uitnodiging voor koffie, die we verbaasd maar gaarne aannamen, heerlijke koekjes kregen we erbij en als toetje nog wat mirabellen van de eigen boom. De dame had in de kamer ook een schildpad in een soort wasteiltje met water staan. Het dier in een volkomen prikkelarme, volgens mij voor het dier niet passende omgeving, symboliseerde iets van de eenzaamheid die wij beiden bij de aardige mevrouw zagen. Voor het weggaan gaf ze ons nog een naam en telefoonnummer van een mogelijk overnachtingsadres in Bazancourt, het gedachte einddoel van vandaag.  Het vocht van gisteren was nog niet helemaal uit mijn schoenen maar een tussentijdse sokkenwissel deed goed en voorkwam blaren. Zonder problemen werd dus Bazancourt gehaald.  Het pelgrimsonderkomen van de gemeente was echter zeer onderkomen en Joost en ik besloten iets anders te gaan zoeken. Er moest ook nog een hotel zijn en bovendien hadden we enkele telefoonnummers van contactpersonen.  het boekje uit 2013 bleek zó 2013.....hotel dicht en contactpersonen pas laat thuis.  Jammer van je tijd: al rond half 3 aan en om half 5 nog geen onderdak. Toen won het pragmatisme het van de pelgrimsinborst. Bazancourt heeft een station....om 16.55u vertrok de trein met ons erin naar Reims, waar we om....17.08u aankwamen. We hebben dus gekozen voor een dagje rust, cultuur en vooral de was doen in het centre international de séjour, ofwel, de jeugdherberg, waar we zelfs nog pelgrimskorting kregen! Vanavond op een terras heerlijke choucroute à la mer gegeten. Joost moppert wat over de voorzieningen ici, maar dat betreft vooral de slechte wifi-verbinding. Het is wel gelukt om wat meer foto's te uploaden. Ook enkele op verzoek...

De wandeling wordt donderdag met een etappe van bijna 30 km vevolgd...