Het is ook nog gewoon leuk!

Na de medische tussenmelding van Joost kunnen we weer doorgaan met de beschrijvingen van onze belevenissen, want het leven is hier nog nog steeds goed, het land prachtig en de wandelingen tot nu toe zeer de moeite waard. De eerlijkheid gebiedt me, te zeggen, dat de wandeling naar Vézelay eigenlijk heel fijn was. Ik wist dat Joost zich wel zou redden, dat ik lekker in mijn eigen tempo kon lopen en me geen zorgen hoefde te maken, met een geblesseerde ergens midden in een bos te landen. Uiteraard was ik stiekem ook wel een beetje trots, dat ik in m'n eentje op weg was en toch al best vroeg in Vézelay aankwam. Ik moet zeggen dat ik al kaartlezend de route enigszins heb ingekort en dus geen 7,5u vanaf Arcy-sur-Cure nodig had, maar 'slechts' 5u en een kwartier. Ik had de mogelijkheid om nog meer af te korten, maar iets zei me, dat ik Asquins toch echt moest aandoen. Direct nadat ik een andere weg had genomen trof ik de kat van de dag, een schattig exemplaar dat op jacht in het veld leek te zijn, maar mijn aandacht veel leuker bleek te vinden, zoals de foto laat zien. Vezélay was een aangenaam weerzien, met de prachtige Madeleine, maar uiteraard ook met Joost. Opnieuw de kerk bezocht een kaarsje opgestoken voor het goede vervolg en genoten van het indrukwekkende portaal, met dank aan Viollet le Duc. De slagroom op de taart was de komst van Wieneke, die ons meenam naar hun mooie b&b. Daarover heeft Joost ook al bericht.
Maar ook de dagen daarvoor verdienen nog een vermelding. Zo zij we tot de conclusie gekomen dat je kunt onderscheiden tussen honden- en kattendorpen. Voor de wandelaar, zelfs als deze geen extreme kattenfan is zoals wij (hoewel we een zachtaardige hond ook weten te waarderen), is een kattendorp duidelijk te prefereren: je wordt niet vanachter ieder hek luid aangeblaft, ondanks je bezwerende woorden, dat het goed meent. Er heerst een serene rust, als je de kleine haarballen al ziet, beweeg je langzaam en behoedzaam om ze te fotograferen. Verder gebeurt er niets, als je deelneemt aan dat niets, door bijvoorbeeld ergens rustig te gaan zitten, komen ze naar je toe of springen zelfs op je schoot (vandaag in Troyes bij Joost; langzaam begin ik te snappen wat er met Joost aan de hand is....). Afgelopen zondag troffen we het ultieme kattendorp, Cheuilly, waarvan de foto's getuigen. Ook de avond is een prachtig moment om wolletjes te spotten. Zo maakte ik in Arcy nog een ommetje en scoorde daar wel 6 katten, twee - helaas enigszins verwaarloosde - lieverds om te aaien, twee zwartjes die alleen maar bang waren, een zeer souverein exemplaar op een tuinstoel achter een hekje en een zwart-rode prinses (schildpadje) naast een mevrouw in de deuropening, wat een score! Maar ik sukkel had weliswaar mijn telefoon bij me maar vergat weer eens dat je daarmee ook plaatjes kunt knippen, dus geen bewijs.
Wat is er verder nog opmerkelijk? We hebben in Saint-Cyr-les-Colons in een geweldige gemeentegite overnacht. Met z'n tweetjes hadden we een zeer goed uitgerust huisje voor 14 personen, inclusief wasmachine en supermarktje om de hoek, al was het nog even spannend of deze, hoewel aangekondigd, nog open zou gaan, omdat de dame die de zaak runde 'occupée' was. Ze kwam ruim een half uur later, naar goed Frans gebruik? In onze eigen Cour lekker buiten gegeten, mme Jaquotte, die de zaak min of meer runde, nodigde zichzelf uit om met ons mee te wandelen. Ze wilde vooral Joost helpen, door de route in te korten, maar daar gooide ik roet in het eten, ik wilde niet over het asfalt lopen, wat resulteerde in een route via.......Cheuilly (zie boven