de ondraaglijke lichtheid van een dagrugzak

Wellicht heb ik (Irma) de huidige situatie over ons afgeroepen: in de voorzienigheid had ik een dagrugzakje in de auto gelegd, je weet immers maar nooit. Het geval is dat ik nu weliswaar nog een pelgrimsroute loop, maar dit onder zeer lichte omstandigheden volbreng. Het zonnetje schijnt meestal, op mijn rug hangt een minitasje met water en wat andere noodzakelijkheden voor de dag, alleen die Maus en Christoffel zijn mee verhuisd, verder zit de bagage met de mooie rode rugzak in de auto. Ik schrijf dit met een mengeling van spijt, gêne en.....rugpijn! De kleine rugzak heeft andere drukpunten en wat ik voordien nog nooit heb gemerkt, de kleine draagt opeens minder comfortabel. Ik verlang bijna terug naar de grote.... misschien zit het ook een beetje tussen de oren en heb ik nog niet helemaal afstand genomen van het pelgrimsidee. Heb ik me gedurende de wandelweken eigenlijk wel pelgrim gevoeld en wat maakt dat pelgrimschap dan uit? Onze verhalen berichtten toch vooral van klein geluk en leed, de ontmoetingen waren leuk, soms bijzonder, maar ze zetten ons zelden echt aan het denken. Ook waren we niet op weg gegaan met grote vragen, het leven hoeft niet over een andere boeg. Maakt dat, dat we ons vooral met de trivialiteiten van alledag, bed-bad-brood-kat, hebben bezig gehouden? Drie wandeldagen alleen onderweg heeft weinig doen veranderen. Nog steeds spot ik in ieder dorp naar een mogelijke kandidaat voor onze rubriek chat du jour (en we vinden iedere dag opnieuw meestal meer geschikte exemplaren (foto's volgen)). Natuurlijk geeft de stilte je meer ruimte tot nadenken, maar de kronkels betreffen zaken die we ook samen bespreken. Zo heb ik gisteren na het vertrek bij Paul en Wieneke veel nagedacht over 'durven'; de stap nemen en een buitenlandavontuur aangaan. Zolang Joost en ik elkaar kennen, praten we daar al over en we weten ook allebei dat het bij praten blijft. Jezelf kennen en weten dat er heel veel voor nodig is om in het buitenland je brood te verdienen, bijvoorbeeld per persoon twee rechter handen, speelt daarbij een rol. Ook gaat het over het loslaten van zekerheden en iedereen die mij een beetje kent, weet dan waar de schoen wringt. De wandeling kan ik gelukkig wel op me af laten komen, ik zie wel hoe het wordt (maar....uiteraard niet zonder kaart). Vandaag was de tocht niet spectaculair, maar wel heel mooi en dat kwam vooral door de verstildheid van landschap en weer. Het was wat bewolkt, windstil en het leek alsof de natuur de adem inhield. Ik hoorde nauwelijks vogels in het bos, alle andere dieren, waarvan je de sporen van leven ziet (een pootafdruk hier, een poepje daar) zaten vast en zeker roerloos in het kreupelhout, alleen ik liet de blaadjes ritselen en werd me bewust, dat wij een toch wel heel lawaaiige diersoort zijn. Daarbij deed ik erg mijn best om twee wandelaars - misschien pelgrims? - voor te blijven. Hoezo pelgrimvrees? De overigens enige diersoort die massaal de pelgrimsroute bevolkt leeft de onthaasting volmaakt voor (zie foto). Ook de dorpen op de route leken bijna uitgestorven. Het valt me sowieso op dat de kerkklok bijna altijd een beetje achter loopt (symbolisch?), het mag gewoon allemaal een tikje langzamer, wat een wandelaar natuurlijk uitermate aanspreekt. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat die bijna doodse stilte ook een negatieve oorzaak heeft. Jongeren trekken massaal weg omdat er geen werk en dus geen toekomst voor hen is in het mooie Bourgondië. In Varzy, waar we nu overnachten, zagen we vanmiddag veel voormalige winkelpanden, die allemaal te koop of te huur stonden. Ook het restaurant waar we zouden eten bestond niet meer. Mme Monique, een kunstenares met atelier aan huis en b&b, kookte daarom voor ons en dat was bepaald geen straf! Een heerlijk soepje (brandnetel? We moeten het nog opzoeken), een zelfgemaakte lasagne, uiteraard kaas en toe een zelf gebakken taart van rabarber en appeltjes uit de tuin, tenslotte voor de Verdauung nog een kopje saliethee van verse blaadjes uit de tuin, we zijn dus weer verwend. Ook morgen zal ze voor ons koken, omdat we twee nachten hier zijn ondergebracht. Morgen laat ze ons ook haar atelier zien. En dan heb ik Canelle nog niet eens vermeld! De foto spreekt denk ik boekdelen. Morgen zal Joost meewandelen, dat kan omdat mme Monique ons weer ophaalt. Zo kan Joost meteen kijken hoe het gaat, als ook hij zonder zware bagage loopt. Over loslaten gesproken....volgende week verder met een minitasje? Ik vermoed van niet. We nemen het zoals het komt!