van een reis voorzichtig naar vakantie

Vier dagwandelingen hebben mij (en Joost per auto) tot Bourges gebracht, waar ik gistermiddag om 14u,  na ca. 22 km flink doorstappen, in de kathedraal mijn voorlopig laatste stempel voor het pelgrimspaspoort heb gehaald. Ik moet zeggen dat ik best blij was dat ik er was, de laatste kilometers tot Bourges waren weliswaar mooi, maar al met al waren de routes van de  laatste drie dagen saai en voerden zij vooral over veel (weliswaar kleine) asfaltwegen, een ondergrond waarop ik niet graag wandel, zeker wanneer de temperatuur boven de 25 graden uitstijgt, wat de afgelopen dagen het geval was. Over het weer had ik dus niets te klagen!  De route van zaterdag was nog in Bourgondië, door een idyllisch coulissenlandschap en een groot bosgebied. Ook daar dreigde Jacob me met zijn bordjes over het asfalt te sturen, maar toonde ik me de eigenwijze pelgrim die met kaart in de hand en zon aan de hemel wel van de voorgeschreven paden durft af te wijken. zo kwam ik goed gemutst in la-Charité-sur-Loire aan, waar ik Joost in een leuk hotel trof, dat 'het boek' als thema had. Wij sliepen in een prachtige kamer, die aan Victor Hugo gewijd was. La Charité wordt ook boekenstad genoemd, dus helemaal uit de lucht gevallen is het thema niet. wie onze pagina al heeft bezocht op zoek naar de chat du jour, trof daar de eigenzinnige Mayonaise aan, geweldige naam voor een restaurant- en hotelkat, toch? Ze was niet de enige feline bewoner van het stadje, het leek wel of ook katten een soort handelsmerk van la Charité waren. Een boekwinkel had een bijzondere naam, in een andere lag een kat de hele dag op een stapel oude prenten bij de ingang te slapen (toen ik er de volgende ochtend langsliep, lag ze er nog, maar had ze nog een extra kussentje gekregen). Joost heeft tenslotte bij de foto's al iets over Romeo verteld. Maar la Charité is vooral ook bekend vanwege de bijzondere voormalige priorijkerk, die in haar hoogtijdagen in de 12e eeuw na de kerk van Cluny de grootste van Frankrijk was, er konden toentertijd wel 5000 mensen in. Na een stadsbrand in de 16e eeuw was er nog maar een fractie van het hele complex over. Nu loop je door de voormalige westingang van de kerk en kom je op een soort binnenplein, met woningen in de resten van de kerk gebouwd, dan woon je dus letterlijk in de kerk (en kun je wellicht ook zeggen dat je er geboren bent....een deur heeft het westportaal ook niet meer). De huidige kerk is niet heel groot meer, maar het koor en het transept zijn dus nog prachtig romaans uit de 11e eeuw, dan voel je toch even iets van die traditie van eeuwen: gelovigen,  pelgrims, zoekenden, wie zijn er allemaal al eens deze kerk binnengestapt, op zoek naar wat eigenlijk? 

Op zondag hoefde ik slechts 13km te wandelen, dus de pas er in en al om 11.45u aan in Charentonnay, waar er voor ons nog geen plaats bleek in de herberg....de gasten van de vorige dag waren nog niet weg. Na een uuurtje wachten kon ik me toch al even douchen en zijn we met de auto naar Nevers gereden; we hadden Bourgondië nog niet verlaten of keerden alweer spoorslags terug. Ook hier ging het ons uiteraard om de kerken en opnieuw maakte de romaanse de meeste indruk. Bij terugkomst troffen we niet alleen een zeer aardige gastvrouw, maar ook een vriendje voor op schoot. Cachou veroverde ons beider hart bijzonder snel, zoals de foto's laten zien. De avond werd gevuld met een heerlijke maaltijd en gezellige gesprekken op het terras met mme Gaudry. 

Op maandag had ik een lange weg van ca. 27 km te gaan. De Berry (ja, van de Duc de Berry van het mooie getijdenboek) is in de vorige eeuw een lelijk verkaveld land geworden, waar de landweggetjes tussen de akkers plaatsgemaakt hebben voor geasfalteerde rechte strepen door het landschap. Ik benijdde bijna de middeleeuwse pelgrim, die deze saaiheid bespaard bleef, kon ook een beetje navoelen, hoe het moet zijn geweest om in alle eenzaamheid onderweg te zijn, niet te worden afgeleid door typisch 21e-eeuwse prikkels waar wij niet zonder menen te kunnen ( neem nu deze blog) en alleen met jezelf overdenkend, waarom je ook alweer op weg gegaan was. Moest het om wereldlijke of geestelijke zonden? Wat hoopte je te vinden? Kwam je ooit nog terug, of overwoog je in dit land te blijven en een nieuw leven te beginnen? Uit mijn huidige oogpunt zijn er weinig mooiere plekken dan Frankrijk, maar dat heeft ( o, hoe aards) toch ook vooral met de keuken en de eetgewoonten te maken! Maar terug naar maandag: na een lange en warme tocht kwam ik aan in Brécy, waar Joost mij opwachtte. Samen zijn we toen naar de b&b gereden, die bijna 5 km van de route lag. Wat we in Benveau, een hamaux van Brécy, hebben beleefd, volgt spoedig in deel 2 van dit verhaal. Nu een kleine pauze, want het is tijd, zegt Joost, om te gaan.....eten! 

Wordt dus nog vervolgd!